Իսրայելի զինված ուժերը հայտնել են, որ իրենց ռազմական ինքնաթիռները հարվածներ են հասցնում «Հեզբոլլահի» թիրախներին Լիբանանում Իսրայելի ուղղությամբ հրթիռներ և արկեր արձակելու փորձերից հետո՝ հաղորդում է BBC-ն: Իսրայելը հայտարարել է, որ լիբանանցի խաղաղ բնակիչները զգուշացվել են անհապաղ լքել այն տարածքները, որտեղ գործում է «Հեզբոլլահը»:

Մթնում է

24.09.2019 | 00:04

Լույսը կամաց-կամաց նահանջում է, ու մթության մեջ ձայներ են հասնում ականջիս, թե էդ ու՞ր ես գնացել, այտա, ետ արի, քո սիրտը մեզ հետ, քո պատկերը մեզ հետ, մեր ձայնը քո ականջներում, դու էդ ու՞ր ես գնացել։

«Հա, գալու եմ, գալու եմ»,- խավարի մեջ ասում եմ ես ու... Սվաքարն էր, Լղոցի ղաշն էր, թե՞ Ջարդուտն էր, որ գայլը թաթը երդիկից հանեց, իսկ իմ մեծ տատ Աստղիկը կով կթելը թողեց, դույլը մի կողմ դրեց, գրպանից դանակը հանեց ու... լուսադեմին սարվորները օդայի կողքին անշունչ ընկած գայլի տեսքից սարսափում էին, իսկ իմ տատն արդեն մոշուտում մոշ էր քաղում։

Մթնում է։ Իմ տեսած գյուղից, իմ տեսած բակից, իմ տեսած տունուտեղից ի՞նչ է մնացել, իմ տեսած մարդկանցից ո՞վ է մնացել։

Մտնում եմ տուն։ Հացատան կողմը չեմ նայում, հետո կնայեմ, աչքի պոչով, մի հայացքով կնայեմ, թե տատիս փառավոր փուռն ինչ է դարձել, թե տատիս փառավոր հացատունն ինչ է դարձել, ու այդ մի հայացքի համար էլ կափսոսամ, ու այդ մի վայրկյանի համար էլ սիրտս դռնեդուռ կընկնի, կասի հարևան-բարեկամներ, որտե՞ղ եք, եկեք այս տան փառավոր անցյալի մասին խոսենք, այս տան հին տանտերերի մասին խոսենք, եկեք խոսենք, որ քաղաքից եկած էս տղերքը չասեն` պարծենալդ մնաց, պարծենալդ մնաց... Հա, հաստատ Ջարդուտն էր, Ջարդուտն իմ պապական հանդամասն է։ Վարդավառ էր, ես էլ երեխա, պապիս սարքած աղբյուրին մի հովազ մոտեցավ, ջուր խմեց ու պոչը քարե սեղանին ու աթոռներին քսելով հեռացավ, հա, հա Ջարդուտն էր, ես էլ երեխա...

Մթնում է։ Այս բակն առաջ սալիկապատ էր, հիմա խոտածածկ է։ Այս տան երկու կողքով վարդեր էին աճում, հիմա խոտածածկ է։ Այս բակում առաջ երկու ավտոտնակ կար, որովհետև հյուրերն անպակաս էին, հիմա ոչ մեկն էլ չկա, հիմա խոտածածկ է, այս բակը... Ես երեխա եմ, իմ մեծ տատ Աստղիկն ասում է, արի գրկիս նստի, քե մատաղ, դու ուսումնական կդառնաս, մերոնք սաղ ուսումնական են։ Ուսումնական, մտքում կրկնում ես, որ բառը լավ հիշեմ, մեծ տատի ասածն օրենք է...

Մթնում է։

-Մեքենայով գնա՞նք։

Հարց, որ ինձ սպանում է։ Մեքենայով հարսանիք են գնում, ծնունդ ու կնունք են գնում, մեքենայով գերեզմաններ չեն գնում, Էդգար ջան։ Գերեզմաններ գնում են լուռ, հանդարտ, ծաղիկների հետ բռի մեջ պահած խունկով։ Ես մենակ կգնայի, իմ տատերին ու պապերին ասելու շատ բան ունեի, բայց քաղաքի տղերքը եկան ու մեր տատի, պապի ու թոռի զրույցը վերածեցին բարձրաձայն աղոթքի, բարձրաձայն հիշեցինք, բարձրաձայն ասեցինք, բարձրաձայն խոսեցինք, խունկ ու մոմ վառեցինք, մաքրեցինք։ Հանգիստ, խաղաղ քնած են, մի քանի մետր այն կողմ իրենց տունն է։ Ցեխ ու քար են տվել, վարպետին օգնել, տուն սարքել, պահել պահպանել, շենացրել, իսկ հիմա խոտածածկ է... Դարպասի կարմիրը ժանգն է կերել, հյուրերի սենյակի անկողինների ծալքերը՝ ցեցը։ Տանն ապրող կա, անմարդաբնակ չէ, բայց տան ապրողի սիրտը պիտի ամեն դրած քարի համար ցավի, ամեն ջարդված ապակու համար մրմռա, որ... բակն ու այգին միայն խոտածածկ չլինեն։

Մթնում է։ Քույրս ասում է` հայացքդ փոխիր, այնքան խեթ ես նայում, վախենում եմ պոռթկաս, ասում է` ժպտա, ժպտա, ժպտանք, ասում է, բայց ինքն էլ չի նայում դուրս ու ներսին, բակին ու հացատանը, ասում է` ժպտա... Այս հյուրասենյակի պատերին բոլորը գրել էին իրենց անունները, բացի ինձնից։ Հիմա այդ տանն ապրում են այդ գրողները, բացի ինձնից։ Բացիր սառնարանը, պանիր հանիր, դու էլ կարող ես բացել, այնպես չէ, որ չես կարող։ Չեմ հասկանում. ուզում է ասել` դու ինքդ պանիր հանի՞ր, թե՞ ուզում է քաղաքավարի երևալ, թե ուզում է ասել` քո պապի տունն է, ազատ զգա քեզ։ Կեսբերան ժպտում եմ... Տասնհինգ տարեկան եմ, գյուղում եմ, կարմիր հատակն այնքան էի լվանում, պապս ասում էր` ներկը իջացրիր, այ բալա, հերիք ա լվանաս, հիմա ներկ չկա, փայտի գույն է, ուզում ես լվա, ուզում ես անլվա թող։

Մթնում է։ Քաղաքացի տղերք, խորովածը շամփուրով եք ուտում, դուք կերեք, մենք գնացինք, մենք այս գյուղում պապի քույր ունենք, մենք գնացինք։ Քույրս ասում է.

-Քնարիկ հոքիր, ձեռքերդ դիր, նկարեմ։

Ասում է, լուսանկարչական ապարատը պահում դեմքին, որ լաց չլինի, իսկ ինձ կարելի է, ես ռուսաստաններից եմ եկել, ինձ կարելի է, իմ լացն ամոթ չէ։

-Տաթևիկ, Տաթևիկ, երնեկ էն օրը, որ խաբարն եկավ, թե Համլետին աղջիկ ա ծնվել, թե ախպորդ թոռ ա ծնվել, մեր տանից մինչև հորանցս տուն պարելով գնացի։

Ինքն ասում է, ես լաց եմ լինում, ինքն իմ լացը չի տեսնում, էլ չի տեսնում... Տաթևի՜կ, Տաթևի՜կ, երեսս ոտիդ տակն ընկնի, Տաթևիկ... Էլ ինչ լաց, լացս կուլ եմ տալիս ու փաթաթվում։ Խոսքեր չունեմ, հիշողություններս առանց հերթափոխի շարվում են աչքերիս առջև, հիշում ենք, հիշում ենք, հիշում ենք... ՈՒ պատմում է իմ պապի տան փառավոր անցյալի մասին ու պատմում է, ու հիշում է, ու փղձուկը խեղդում է, էլ չի տեսնում, էլ չի գնում, իր տեսածն անցյալն է։

Մթնում է։

-Գնանք,-ասում եմ։

-Էլ ինձ չես տեսնի,- ասում է։

Նոր ամուսնացած քսան տարեկան թոռին ուզում եմ ասել. «Գիտե՞ս, քո տատին դու այսպես չհիշես, ինքը, ինքը... Բայց խոսքերս կուլ եմ տալիս...

Մթնում է...

Տաթև ՄԱՂԱՔՅԱՆ

Դիտվել է՝ 860

Մեկնաբանություններ

2024 © Irates.am
Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են: Մեջբերումներ անելիս ակտիվ հղումը Irates.am-ին պարտադիր է: Կայքի հոդվածների մասնակի կամ ամբողջական հեռուստառադիոընթերցումն առանց Irates.am-ին հղման արգելվում է: Կայքում արտահայտված կարծիքները պարտադիր չէ, որ համընկնեն կայքի խմբագրության տեսակետին: Գովազդների բովանդակության համար կայքը պատասխանատվություն չի կրում: Էլեկտրոնային հասցե՝ info@irates.am

Մթնում է

Մեկնաբանություններ

Ասում են...

Տարածաշրջանային

Բաքուն դեմ է առել մի մեծ քարի և ոչ մի կերպ չի կարողանում այդ քարը շարժել

Սոցցանցային գրառումներ

Բաժնի բոլոր նորությունները »

«Իրատես» թերթի արխիվից

Բաժնի բոլոր նորությունները »

Ծաղրանկարչի կսմիթ